تاحالا چقدر کودکانتان را با دیو ترسانده اید و با پری خوشحال کردید؟
بنظرتان اینکه مدام بگوییم یک دیو سیاه هست ،یک دیو ترسناک هست، یک دیو هست که کودکان را می دزدد ، چه تاثیری روی کودکان میگذارد؟

خودتان را بگذارید جای آن کودک ،یک نفر از شما قوی تر و بزرگتر مدام با رخدادهای عجیب و غریب شما را بترساند،چه احساسی به شما دست میدهد؟
چه حالی میشوید؟
خب همان حس را در نظر داشته باشید که کودک مبتلا میشود،حس ترس ،عدم امنیت و ترس عمیق درونی که کودک مدام در ترس فرو میرود و حتی مطیع میشود . تا دیگر اسم دیو به گوشش نخورد.

اما این کودک وقتی بزرگ بشود، دیوهایی که برایش ساخته اید هم با او بزرگ میشود و مستقل شدن و توانایی تصمیم گیری برای خودش راه طولانی باید بپیماید.

این کودک با ترس دیو بزرگ می شود و این دیو به مرور زمان از آن چهره ی سیاه به شکل های دیگر در می آید،مثل یک عنوان کاری عجیب ،مثل روابط مختلف و غیر قابل پیش بینی …. باعث میشود که همیشه شخص حس عدم اطمینان به محیط و اشخاص را داشته باشد.

کودکان ما قربانی های کلام و راحتی ما نیستند.کودکان ما برای رشد و شکوفایی در کنار ما قرار گرفته اند.پس قدر دان این نعمت بزرگ باشیم و سعی کنیم که برای کودکانمان ،بزرگی کنیم.

داستان های دیو و پری بیشتر از آن که روان کودک را منسجم ، انعطاف پذیر و فعال رشد دهد،باعث می شود تا کودک دیدی سیاه و سفید به دنیا داشته باشد و در مقابل مسائل که پیش می آید مدام دنبال جزئیات و ریز بینی باشد و حتی نتواند به درک درستی از اشخاص برسد.

و تا زمان به درمان نرسیدن روان آسیب دیده کودک ، و بزرگسالی که در کودکی دچار این مسائل شده،با آسیب های مختلفی که به روان فرد وارد می شود و روابط متزلزل و ناپایدار و ترس از شناخت صحیح یا غلط و ناهنجاری های فکری فرد روبرو هستیم.