گیاه تا زمانی خوش رنگ و سر حال است که از او مواظبت شود.زمانی که گیاه را به حال خود رها کنیم ، کم کم پلاسیده می شود و نهایتا پژمرده می شود و از بین می رود.

بعد از پژمردن دیگر احیای گیاه ممکن نیست.گلدانی از خاک می ماند و ریشه ای که بی ثمر است.

به نظر من نوشتن هم مثل یک گیاه است.وقتی مدام حواسمان باشد بنویسیم.نوشته های درجه یک را بخوانیم.دستمان با قلم و تایپ دوست باشد.نوشتن مثل آن گیاه سرحال و عالی است.

ایده هایی که مدام به ذهن ما می آید،می خواهد راه نویی در پیش روی ما باز کند را تحویل نگیریم.ننویسیم.اهمیت ندهیم.چه می شود؟

ایده ها هدر می رود.حتی ممکن است میان آن ایده ها،ایده ای باشد سبز، که مجال شکفتن و شکوفه دادن را از او گرفته باشیم.

در نوشتن ،اندکی هر روز می نویسند. عده ای هفته ای یک بار می نویسد.تعدادی ماهی یک بار می نویسند…و بعضی دیگر شاید سالی یکبار.

آنچه گیاه نوشتن را سبز ، پر برگ ، زیبا و با شکوه می کند،هر روز نوشتن است.می خواهم نوشتن را به گیاه زیبایی تشبیه کنم،در نظر خودم باشد که گیاه نوشتن به توجه و مراقبت نیاز دارد تا پژمرده نشود.

بذری که یکبار بکاری و یک عمر مواظبت کنی حتما ریشه ای قوی و سالم،جانی قابل و سبز خواهد داشت.

 

دوست دارم دانه نوشتن من اینگونه باشد.ریشه ای قوی ، جانی قابل ، عمری طولانی،پر از بار و برگ.سایه ساری ستودنی.

آنچه مسلم می دانم،هر روز نوشتن کمی سخت است.برای خود من گاهی سخت می شود.انگار کلمات را گم می کنم.یا زمانی که از کلمات استفاده می کنم،مثل یک دیوارچینِ کج و معوج می شوند.

اما تلاش می کنم از حالا حواسم به گیاه نوشتن باشد.بالاخره هر که طاووس خواهد جور هندوستان کشد.

اگر دلم می خواهد یک نویسنده باشم،باید بهایش را بپردازم.هر روز نوشتن،راز نویسنده شدن است.بالاخره یک روز قلم به تو خواهد گفت که چگونه بنویسی...

حالا به گیاه نوشتن فکر کن.که چگونه رسیدگی کنی و سبز بماند.یا اصلا هر کاری را که در این جهان دوست داری به گیاه تشبیه کن.اگر رسیدگی نکنی چه می شود؟؟؟اگر رسیدگی کنی چه می شود؟؟!

البته این ایده گیاه نوشتن را می شود گسترده تر کرد.هر هدفی را که داری یک گیاه فرض کن.بذرش را بکار.رسیدگی کن.در موعد موعود ثمره اش را ببین و کیف کن از خودت که توانستی چنین سبز و ثمردار باشی.

من گیاه نوشتن را بسی دوست دارم.امیدوارم به نوشتن،به گیاه نوشتن وفادار باشم.