می دانی چیست؟باید بخوااااانم، بخوااااانم و خیلی بخوانم.باید تمام تیکه های زندگی را به کاغذ وصل کنم.دلم می خواهد آنقدر بخوانم تا بتوانم عالی بنویسم.

این سرزمین افسانه ای که در آن ساکنم همه چیز رنگ و روی فکر مرا دارد،اگر نیک بیاندیشم به نیک دچار خواهم شد و اگر

وقتی ما از روزمره مان نمی نویسیم یعنی فرصت فراموش کردن لحظه های شیرین مان را مهیا می کنیم.حتما شده با یک اتفاق ،از ته

خودمان را سانسور نکنیم تا یادم می آید سالها بود که خودم را سانسور می کردم انگار همیشه چیزی در درونم می گفت نباید همه

گفتم سلام گفت درود گفتم با من راه بیا گفت کدام راه گفتم کمتر به دنبال عالی و بی نقص بودن باش گفت مگر غیر