بدون هیچ حرفی در مغزم فقط به قصد نوشتن سایت را باز کردم،در واقع همیشه حرف هایی در ذهنم بود برای گفتن،ولی دو روز است که درونم بسیار ساکت شده است.
حرف میزنم ،می گویم می خندم.از آن مشاوره های خاص و تجربه های شخصی خودم به دوستانم منتقل می کنم ولی بشدت ساکتم.
من هر چالشی را با موفقیت رد کرده ام،البته ممکن است توی بعضی ها ناکام مانده باشم اما همین که که تجربه اش را در توشه ی ذهنم اندوخته ام یعنی موفقیت کسب کرده ام.
توی این سنی که هستم،اهدافم با من نیامدند ، و هنوز نتوانستم به آنها برسم.تلاش می کنم ولی پیچ زندگی هر بار به سمتی می رود و من با زیبایی های بیشتری آشنا می شوم.
من در عین حال که از خودم می گویم،بسیار خود سانسور هستم،دلم نمیخواهد همه ی زندگی ام را جار بزنم،آخر وقتی از خودم بگویم دیگران فکر می کنند فرصتی بدست آمده تا مرا قضاوت کنند،البته ممکن است این چنین نباشد.ولی خب شاید لازم است بیشتر درباره اش فکر کنم.
توی فکرم هست که کتابی که دختر شین آبادی که دچار حریق آتشسوزی درون یک مدرسه کوچک قدیمی شده است را بخرم.می خواهم برای یک بار هم که شده متفاوت عمل کنم،حالا بماند قصدم از خریدنش و خواندش چیست.
این روزها سکوت عجیبی مرا فرا گرفته است.انگار دلم می خواهد کسی بیاید و حالم را بپرسد.باز می بینم که نه از این حرف ها نیست.این سکوت خیلی عمیق تر است.
در هر صورت من به خواندن و نوشتن ادامه می دهم.یک شاگرد تنبل ولی مشتاق یادگیری هستم،البته این دو تضاد بهم نمی آیند پس باید تلاش کنم تا به متوسط برسم و مشتاق باشم.
امیدوارم که فرصت هایی که در مسیر زندگی ما قرار می گیرند به بهترین شیوه استفاده کنیم.زیرا زمانی می رسد که متوجه می شویم هر فرصتی در زمانی که باید رُخ می داد،رُخ داده است.
نیکی محبت مهر دوستی خوبی لبخند سلامتی آرامش شور نشاط چشمان براق حال خوب
در واقع انتظار ما از دنیا هر چقدر بیشتر باشد و تلاشمان کمتر باشد به همان اندازه دچار حس افسردگی و خمودگی می شویم.
البته یک حرف است که همیشه برای خودمان و دیگران تکرار می کنیم،تلاش کردم ولی نشد.
اگر برای هدفت بیشتر از بیست بار جنگیده ای،ایمان دارم تا الان به آن هدف رسیده ای و اگر نه پس امتحان کن.
فرصت زندگی را غنیمت بدان.
آخرین نظرات: