یک روز توی گروه محتواتیم یک سوال مطرح کردم ،چون بسیار احساس درماندگی می کردم که خب نتوانستم صد در صد دوره را مو به

آدمها هر کدام سرنوشتی دارند ولی اینطور نیست که جدا از هم باشند، بلکه آدمها در جهانی که حرکت می کنند یک هدف را طی

دوستم با یک حالت ناتوانی و سردرگمی داشت از خودش می گفت: من همونی هستم که ۴ سال بهانه داشتم که شرایطم مساعد نیست!اما حالا

مسافر حالا که پا در راه گذاشته ای برو بازگشتن تو یعنی نرسیدن بگذار پاهایت تاول بزند،بگذار قلبت بشکند اما جایی میان اندوه هایی که

وقتی بالای ابرهای پراکنده،در نیلگون آبی آسمان بودم،هیچ سایه ای از خودم بر روی زمین نیافتم،هیچ نقطه ای از من  روی کره خاکی وجود نداشت،من

به نظر من حتی اگر هزار تا کلاس روانشناسی شرکت کنید و هزار تا کتاب روانشناسی بخوانید و با هزار تا روانشناس حرف بزنید،تا زمانی

من یک فرد ، انسان محورم … در طول  تمام زندگی ام رفتار آدمها برایم مهم بوده که چگونه هستند و چگونه رفتار می کنند