روز اولی که می خواستم کانال تحول را ایجاد کنم به خودم قول دادم نگران تعداد مخاطب هایم نباشم.بلکه بیشتر روی نوشته هایم تمرکز کنم.

  استمرار در نوشتن گاهی با درد و رنج همراه است.البته باید واضح تر بگویم این ذهن بازیگوش دوست دارد همواره مثل یک جاندار چموش

دو روز است که وقت کوتاهی را می گذارم و لیست کتابهایم را در دفترم می نویسم.البته کاش فقط شامل کتابهای کاغذی من بود. با

یک روز که همسرم در یک مغازه کار داشت .من به همراه او رفتم ولی توی ماشین نشسته بودم و حدود ۴۵ دقیقه ای که

وقتی لیست برنامه های روزانه اردیبهشت سال پیش خودم را دیدم، از چیدن این همه کار در یک روز حیرت کردم. حدود ده فعالیت برای

دیشب ترس عجیبی بر من حاکم شد.البته ترس شاخ و دم داری نبود.فقط دوباره به خودم و تمام خاطره هایی که مانع من می شدند

جایی مهمان بودم.صحبت می کردیم.چون من همیشه احساسم را بروز می دهم،پس پتانسیل این را دارم که دستخوش اذیت اطرافیان قرار بگیرم. البته کمی عجیب

امروز با سردرگمی عجیبی بیدار شدم.حتی خودم نمی دانستم دلیلش چیست؟ روی هیچ کاری نمی توانستم تمرکز کنم.مدام برنامه ام را زیر رو می کردم.

فعال نبودن در اجتماع و شرکت نکردن در جمع های اجتماعی ما را به کجا می برد؟ یکی از مواردی که باعث عدم رشد اجتماعی

این روز ها دغدغه جدیدی پیدا کرده ام ، خب وقتی بخواهم اطرافیانم را توصیف کنم در این امر تا حدود زیادی موفق ظاهر می